Szkoła Podstawowa Nr 2 im. Bolesława Ścibiorka

Szkoła Podstawowa nr 2 im. Bolesława Ścibiorka w Konstantynowie Łódzkim powstała w roku 1931.

W pierwszych latach II Rzeczpospolitej pracowały dwie szkoły - nr 1 i nr 2. Główne budynki znajdowały się przy ulicy Lutomierskiej 4 i Łódzkiej. Spokojnie i pracowicie żyła ludność zamieszkała przy ulicy Lutomierskiej, w rytmie odmierzanym głosem syreny pobliskiej fabryki porami roku, wyznaczającymi pracę na poletkach rozciągających się tuż za opłotkami. Raptem, spokój został zakłócony. Gruchnęła wiadomość, że na przedmieściu ma być otwarta szkoła, polska szkoła! I tak wkrótce się stało. Wiosną 1931 r. Rozpoczęto przygotowania do utworzenia szkoły powszechnej przy ul. Lutomierskiej 4.

Pod datą 1 sierpnia 1931 r. Zapisano pierwszych uczniów w "księdze głównej ocen postępów uczn. w naukach", która szczęśliwie zachowała się w aktach szkoły do dnia dzisiejszego. W dniu 1 września 1931 r. 299 uczniów po raz pierwszy przekroczyło progi swojej nowej szkoły. Kierownik, pan Bolesław Ścibiorek, serdecznie powitał przejętych maluchów. Nie cały budynek Bernsteina przeznaczono na szkołę, która zajęła tylko 5 izb na parterze oraz 2 izby na piętrze. W pozostałych pomieszczeniach budynku mieszkali lokatorzy. Była więc niesamowita ciasnota. Na parterze mieścił się także sklep spożywczy, a jeden z lokatorów prowadził gospodarstwo ogrodnicze. Wokół budynku głównego stały szopy, stodoła, stajnia, obora i drwalnia. Za budynkiem był sad i ogród kwiatowy. Dalej był duży staw. Pierwszoplanową postacią "ciała pedagogicznego" był od początku niewątpliwie pan Marian Paśnicki.

Wyposażenie szkoły było więcej niż skromne: trochę map, ilustracji i prostych przyrządów do nauki przyrody, łączącej fizykę, chemię z biologią i botaniką. Podstawową pomocą były... tablice szkolne i kreda. Po odejściu pana Ścibiorka, funkcję kierownika pełnił krótko Stanisław Ślusarski, a po nim od 1936 r. Jan Wadowski. W znacznym stopniu przyczynił się on do ufundowania szkole sztandaru przez komitet rodzicielski co było wówczas wielkim wydarzeniem nie tylko w życiu szkoły, ale także całego miasta. 15 czerwca 1939r. świadectwa ukończenia szkoły otrzymało ostatnich 48 uczniów. Tak zamyka się przedwojenny okres działalności szkoły.

Naukę w szkole powszechnej na przedmieściu rozpoczęto po raz drugi 17 września 1939r. Na polecenie wojskowych władz okupacyjnych, ale już 7 października niemiecki burmistrz zabronił nauki historii i geografii. W dniu 13 stycznia 1940r. polska szkoła na przedmieściu przestała ostatecznie istnieć, a w jej murach przez cały czas okupacji uczyły się tylko niemieckie dzieci.

Konstantynów został wyzwolony 20 stycznia 1945 r. W opustoszałym gmachu szkolnym pani Antonina Olejniczakowa wyciągnęła z ukrycia sztandar szkolny, wygrzebała gdzieś przedwojenną mapę i czekała cierpliwie, kiedy będzie mogła wziąć do ręki dzwonek i dać znak do rozpoczęcia lekcji. Wkrótce zaczęli powracać do szkoły nauczyciele - małżeństwo Jankowscy i Wadowscy, pan Marian Paśnicki, pani Janina Jędraszkiewicz, pani Jadwiga Łuczkiewicz, pan Stanisław Piwoński, pan Ignacy Wasilewski i inni. Szkoła znów pracuje. I już na przełomie lutego i marca 1945r. szkoła nr 2 uczy polskie dzieci.

Długa jest lista nazwisk ludzi związanych ze szkołą, oto niektóre z nich: p. Bolesław Ścibiorek, p.Stanisław Ślusarski, p. Jan Wadowski, p. Stefan Jankowski, p. Dobromira Wadowska, p. Ignacy Wasilewski p. Marian Paśnicki, p. Ireneusz Korczyc, p.Wiktor Pietrzykowski, p. Halina Komorek, p. Irena Pietrzykowska-Izdebska, p. Danuta Rogalewicz, p. Bronisław Zbrojewski, p. Jadwiga Żarna.